Δελφοί
Tα ερείπια των Δελφών ήρθαν στο φώς με τις συστηματικές ανασκαφές της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, που άρχισαν το 1893 ύστερα από την επικύρωση διακρατικής δεκαετούς σύμβασης. Μετά την απαλλοτρίωση και την απομάκρυνση του Καστριού, του χωριού που από τον Μεσαίωνα είχε κτισθεί στο χώρο του ιερού, καθώς και των τεράστιων επιχωματώσεων που είχαν επισωρευθεί από τις κατολισθήσεις, αποκαλύφθηκαν τα ερείπια των μνημείων που κοσμούσαν τα δύο τεμένη του Απόλλωνος και της Αθηνάς Προναίας. Βρέθηκαν πάνω από πέντε χιλιάδες επιγραφές όλων των κατηγοριών, αγάλματα, διάφορα έργα μικροτεχνίας και κομμάτια του διάκοσμου των κτηρίων, εξαιρετικά έργα που εκπροσωπούν τα μεγάλα καλλιτεχνικά κέντρα της αρχαιότητας. Εκτός του τεμένους αποκαλύφθηκε το Στάδιο, το Γυμνάσιο, ο οικισμός των Δελφών και τα νεκροταφεία του.
Tο μοναδικό μνημείο που διέθετε το αρχαίο υλικό του για μια σχεδόν πλήρη αναστήλωση ήταν ο Θησαυρός των Αθηναίων που αποκαταστάθηκε το 1903-1906 από τους Γάλλους με έξοδα του Δήμου Αθηναίων. Το 1959 η Αρχαιολογική Υπηρεσία διόρθωσε και συμπλήρωσε τις αποκαταστάσεις που είχαν γίνει στο βωμό των Χίων παλαιότερα έτη.
H εμφάνιση των ερειπίων άλλαξε αισθητά από το 1938 και εξής με τις μερικές αναστηλώσεις της Θόλου και του ναού του Απόλλωνα. Στη Θόλο η αποκατάσταση φτάνει έως την απόληξη της στέγης με την μαρμάρινη σίμη. Στο ναό η αποκατάσταση μικρών τμημάτων της βόρειας κρηπίδας, του βόρειου τοίχου, της ανατολικής κιονοστοιχίας και της επικλινούς πρόσβασης μας δίνουν μία εντύπωση του συνόλου.
 
Στα μυκηναϊκά χρόνια στον μικρό οικισμό των Δελφών λατρευόταν η θεά Γη. Η ανάπτυξη του ιερού και του μαντείου αρχίζει τον 8ο π.Χ. αιώνα με την πλήρη επικράτηση της λατρείας του Απόλλωνα. Κάτω από την προστασία και την διοίκηση της Αμφικτυονίας το ιερό εδραιώνει τον 6ο π.Χ. αιώνα την αυτονομία του έναντι των διεκδικητών του (α΄ιερός πόλεμος), αυξάνει την πανελλήνια θρησκευτική και πολιτική επιρροή του, μεγαλώνει σε έκταση, αναδιοργανώνει τους Πυθικούς αγώνες και πλουτίζεται με λαμπρά οικοδομήματα, αγάλματα και άλλα αναθήματα. Τον 3ο πΧ αιώνα κύριοι του ιερού γίνονται οι Αιτωλοί, τους οποίους αντικαθιστούν οι Ρωμαίοι το 191 π.Χ. Κατά την περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας οι Δελφοί άλλοτε λεηλατήθηκαν και άλλοτε ευνοήθηκαν από τους αυτοκράτορες. Με την επικράτηση της νέας θρησκείας το ιερό χάνει το πνευματικό του νόημα, και το 394 μ.Χ. κλείνει οριστικά με διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου.