Ευριπίδης
(484-406 π.Χ.)
Ο τελευταίος μεγάλος της ελληνικής τραγωδίας που συνέχισε τις καινοτομίες του Σοφοκλή. Γεννημένος γύρω στα 484 π.Χ., ο Ευριπίδης πέθανε την ίδια χρονιά με το Σοφοκλή. Ήταν από καλή οικογένεια και, αντίθετα με τους προγενέστερούς του, παρουσίαζε τάσεις απομονωτισμού και ενός κάποιου ατομικισμού. Στα 18 έργα του που σώζονται (έγραψε περίπου 92) περιλαμβάνεται και το μοναδικό πλήρες σατυρικό δράμα που έχουμε από την Αρχαιότητα, ο Κύκλωψ.
Σκεπτικιστής, μοντέρνος στις κρίσεις του και όσο περνούσε ο καιρός, όλο και πιο ειλικρινής, ο Ευριπίδης υπήρξε λιγότερο δημοφιλής στην εποχή του από ότι ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής και κέρδισε μόνο πέντε φορές βραβείο. Τα έργα του κατανοήθηκαν και εκτιμήθηκαν περισσότερο από τις μεταγενέστερες γενιές ?κάτι που οπωσδήποτε έπαιξε κάποιο ρόλο στη διάσωση αρκετών από αυτά- και εξακολουθούν να είναι δημοφιλή και σήμερα. Συνήθως είναι έργα αρκετά ρεαλιστικά, όχι πια αυστηρά τραγωδίες αλλά τραγικοκωμωδίες, ακόμη και μελοδράματα, και πολύ συχνά αποτελούν μελέτες διανοητικών καταστάσεων, με ιδιαίτερη έμφαση στα προβλήματα της γυναικείας ψυχολογίας.
Μια από τις καινοτομίες του Ευριπίδη υπήρξε και η χρήση του προλόγου, με τη σύγχρονη έννοια του όρου, δηλαδή μια περίληψη της υπόθεσης με την έναρξη του έργου. Τέλος, ο Ευριπίδης επιτάχυνε και τη διαδικασία περιορισμού και συρρίκνωσης του ρόλου του χορού. Σε μερικά μάλιστα έργα, όπως λόγου χάρη στη ?Μήδεια? και στον ?Ιππόλυτο?, όπου ασχολήθηκε περισσότερο με τα ατομικά συναισθήματα παρά με τα μεγάλα δημόσια γεγονότα που κυριαρχούσαν στις προγενέστερες τραγωδίες, είναι πολύ πιθανό να ένιωθε το χορό σαν πραγματικό βάρος. Οι διάδοχοι του Ευριπίδη θα επιχείρησαν μάλιστα να καταργήσουν εντελώς το χορό, χρησιμοποιώντας μια στοιχειώδη ομάδα τραγουδιστών και χορευτών για να σπάσουν τη δράση με ανεξάρτητα ιντερλούδια.
http://www.csd.uch.gr/~kalfop/
Ο τελευταίος μεγάλος της ελληνικής τραγωδίας που συνέχισε τις καινοτομίες του Σοφοκλή. Γεννημένος γύρω στα 484 π.Χ., ο Ευριπίδης πέθανε την ίδια χρονιά με το Σοφοκλή. Ήταν από καλή οικογένεια και, αντίθετα με τους προγενέστερούς του, παρουσίαζε τάσεις απομονωτισμού και ενός κάποιου ατομικισμού. Στα 18 έργα του που σώζονται (έγραψε περίπου 92) περιλαμβάνεται και το μοναδικό πλήρες σατυρικό δράμα που έχουμε από την Αρχαιότητα, ο Κύκλωψ.
Σκεπτικιστής, μοντέρνος στις κρίσεις του και όσο περνούσε ο καιρός, όλο και πιο ειλικρινής, ο Ευριπίδης υπήρξε λιγότερο δημοφιλής στην εποχή του από ότι ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής και κέρδισε μόνο πέντε φορές βραβείο. Τα έργα του κατανοήθηκαν και εκτιμήθηκαν περισσότερο από τις μεταγενέστερες γενιές ?κάτι που οπωσδήποτε έπαιξε κάποιο ρόλο στη διάσωση αρκετών από αυτά- και εξακολουθούν να είναι δημοφιλή και σήμερα. Συνήθως είναι έργα αρκετά ρεαλιστικά, όχι πια αυστηρά τραγωδίες αλλά τραγικοκωμωδίες, ακόμη και μελοδράματα, και πολύ συχνά αποτελούν μελέτες διανοητικών καταστάσεων, με ιδιαίτερη έμφαση στα προβλήματα της γυναικείας ψυχολογίας.
Μια από τις καινοτομίες του Ευριπίδη υπήρξε και η χρήση του προλόγου, με τη σύγχρονη έννοια του όρου, δηλαδή μια περίληψη της υπόθεσης με την έναρξη του έργου. Τέλος, ο Ευριπίδης επιτάχυνε και τη διαδικασία περιορισμού και συρρίκνωσης του ρόλου του χορού. Σε μερικά μάλιστα έργα, όπως λόγου χάρη στη ?Μήδεια? και στον ?Ιππόλυτο?, όπου ασχολήθηκε περισσότερο με τα ατομικά συναισθήματα παρά με τα μεγάλα δημόσια γεγονότα που κυριαρχούσαν στις προγενέστερες τραγωδίες, είναι πολύ πιθανό να ένιωθε το χορό σαν πραγματικό βάρος. Οι διάδοχοι του Ευριπίδη θα επιχείρησαν μάλιστα να καταργήσουν εντελώς το χορό, χρησιμοποιώντας μια στοιχειώδη ομάδα τραγουδιστών και χορευτών για να σπάσουν τη δράση με ανεξάρτητα ιντερλούδια.
http://www.csd.uch.gr/~kalfop/
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |